Wat is Floorplay en hoe werkt het?

Laatst vertelde ik op Instagram over de Floorplay methode. Dat wij door deze methode hebben geleerd hoe wij Alyssa’s belevingswereld in kunnen komen en hoe wij op deze manier haar ontwikkeling kunnen stimuleren. Vrijwel direct kreeg ik de vraag wat het precies inhoud en hoe het werkt. Vandaag vertel ik er daarom wat meer over.

WAT HOUD DE FLOORPLAY METHODE IN?

De naam zegt het eigenlijk al een beetje; Floorplay is eigenlijk “gewoon” op de grond spelen. Nou ja, het is natuurlijk niet gewoon zomaar op de grond spelen.

Floorplay is een behandelmethode om de ontwikkeling van het kind te bevorderen door middel van contact, communicatie en gedeeld plezier tussen ouder in kind. Het doel is om op een ongedwongen manier het contact tussen ouder en kind te stimuleren, zonder rekening te houden met hoe de interactie of het spel zou moeten verlopen. De belevingswereld van het kind is hier het uitgangspunt.

VOOR WIE IS HET BEDOELD?

Floorplay wordt ingezet bij jonge kinderen, in de leeftijd van 0 tot 7 jaar, die weinig contact (kunnen) maken met de wereld om zich heen. Het niet kunnen maken van contact kan verschillende oorzaken hebben. Denk bijvoorbeeld aan autisme, ontwikkelingsachterstand, verstandelijke beperking of een taalontwikkelingsstoornis. 

Als je kindje nog heel erg jong is, en er nog geen sprake is van een mogelijk probleem, kun je het ook gebruiken om je kindje te stimuleren om samen te spelen.

HOE WERKT DE FLOORPLAY METHODE?

Zoals bij ongeveer elke behandeling start je met een intake gesprek. Tijdens dit gesprek word er in kaart gebracht hoe jullie situatie er uitziet. Wat zijn de zorgen, waar loop je zelf in vast, etc. Ook zal er een video opname gemaakt worden om de interactie tussen ouder en kind goed te kunnen bekijken. Aan de hand daarvan word er een plan opgesteld.

En dan begint het echte “werk”. Samen spelen. Elk behandelmoment word er gefilmd. Niet om jou als ouder vinger wijzend te kunnen vertellen wat je niet goed doet.. de opnames bekijk je samen met de behandelaar. Samen ga je kijken naar hoe jij met je kind speelt. Wat doet jouw kind? Hoe reageer jij daarop? Gaandeweg zul je, door de video’s, de signalen die je kind afgeeft gaan herkennen. En die signalen vertellen jou wat je kind wel of niet meekrijgt. Wat hij of zij wil en wat juist niet.

Je leert te zien of jij niet te veel of juist te weinig verwacht. Al deze informatie kun je gebruiken om samen educatief te spelen. Om je kind te stimuleren om nieuwe dingen te leren. Maar vooral, om samen plezier te maken. Want door gedeeld enthousiasme motiveer jullie elkaar om echt even samen te zijn en te ervaren.

ONZE ERVARING MET FLOORPLAY THUIS.

Toen er bij Alyssa duidelijk werd dat ze toch echt problemen met haar spraak had, kwamen wij voor onderzoek terecht bij Kentalis. In eerste instantie was dat voor logopedisch onderzoek, maar ook werd ze psychologisch onderzocht. Tenminste voor zover dat mogelijk was. Daaruit bleek dat Alyssa niet alleen een taalontwikkelingsprobleem had, maar ook dat ze te weinig mee kreeg van alles en iedereen om haar heen door haar (toen nog) ontwikkelingsachterstand.

DAT FILMEN HE, MOET DAT ECHT?!

3 maanden lang kwamen er elke week 2 dames bij ons thuis om ons te begeleiden in het “lezen” van Alyssa’s signalen tijdens het spelen. Na een duidelijke uitleg van wat nu eigenlijk precies de bedoeling was, kwam het voor mij gevreesde deel. De video opnames. Wat dat betreft was ik blijkbaar een open boek, want dat hadden ze al snel in de gaten. Ze benadrukten dat de opnames niet bedoeld waren om mij te vertellen dat ik het niet goed deed. Nou ja, vooruit dan maar.

De eerste keer filmen was ongemakkelijk, want ook al is het niet de bedoeling gevoelsmatig is er altijd het idee in je hoofd dat je beoordeeld gaat worden.

SAMEN SPELEN VOLGENS ALYSSA’S REGELS.

Wij hadden een aantal doelen gesteld die we wilden bereiken. Een van de doelen was het vergroten van oogcontact momenten. Van te voren had ik wel bedacht hoe ik dat kon gaan bereiken, maar Alyssa dacht daar anders over. En dat bracht mij even van mijn stuk. Ik moest mijzelf er echt even aan herinneren dat ik mee moest gaan in haar spel en niet andersom. In plaats van om de beurt een blokje op de toren zetten, wilde zij gewoon rennen en de toren omduwen. Dus dat deden we dan maar. Op het moment zelf had ik natuurlijk wel door dat ze er van genoot, maar dat werd pas echt duidelijk toen ik de week er na de beelden terug zag.

 

 

HET NUT VAN DE VIDEO OPNAMEN.

Ondanks dat het eerste video moment heel ongemakkelijk was, zowel het filmen als het terugkijken van de beelden, was het enorm waardevol. Op de beelden was namelijk heel goed te zien dat Alyssa tijdens het spelen heel veel signalen afgeeft. Signalen die me eerder nooit op waren gevallen. Kleine signalen met een grote betekenis, bijvoorbeeld de blik in haar ogen als ze het net even te spannend vond als ik de toren omgooide of het kleine knikje dat ze me gaf voordat ze me meetrok om te gaan rennen.

Op momenten is het ook wel confronterend geweest. Ik kon nu namelijk zelf zien dat ik niet altijd even goed reageerde op haar signalen. Niet omdat ik het niet wilde, maar omdat ik het simpelweg niet doorhad. Ook werd het door het zien van de beelden duidelijk dat ik haar te weinig volgde in haar spel met als gevolg dat er weinig interactie momenten waren.

Tijdens het bespreken van de beelden daagde de behandelaar ons uit om zelf te bedenken wat Alyssa probeerde duidelijk te maken én hoe wij daar het beste op in kunnen spelen. En nu wil ik echt niet opscheppen ofzo, maar dat is mij al die tijd goed afgegaan. Ik zag, ook tijdens het samen spelen en er geen camera bij was, steeds beter en sneller wat ik kon doen om de interactie beter uit te lokken zodat Alyssa vooruit kon gaan in haar ontwikkeling. En nog belangrijker, tijdens onze momenten hadden we samen plezier. Soms door te rennen, bellen te blazen of door op de grond te stoeien.

 

TOCH IS HET SOMS OOK LASTIG..

 

Ik ben heel erg blij dat wij een Floorplay traject hebben gehad met Alyssa. Ik heb er enorm veel van geleerd. Ik pas deze methode thuis nog steeds toe. Alyssa geniet er van en groeit er ook van. Heel erg fijn, maar er zit ook een lastige kant aan. Want hoe goed het ook is om de belevingswereld van je kind te volgen, vraag ik me wel af waar je de grens trekt? Wanneer volg je je kind wat minder en stuur je wat meer?

Alyssa is momenteel weer heel erg in zichzelf gekeerd. Ik probeer, door samen te spelen, haar te stimuleren om wat meer alert te zijn. Om nieuwe dingen te doen, maar dat levert weerstand op. Het zorgt er voor dat ze juist nog meer in haar eigen wereld blijft. Moet ik dan tijdelijk stoppen met aan haar te trekken? Of even flink op mijn lippen bijten en doorzetten? Lastig..

“HOE STIMULEER JIJ DE ONTWIKKELING VAN JE KINDJE?”

Volg je mij al op social media? Je kunt mij vinden op Facebook, Instagram en Twitter