The long road home

Oké, laat ik maar meteen met de deur in huis vallen.. Oorlogsfilms en series zijn niet zo mijn ding. Ik weet niet precies waarom, maar het “trekt” mij gewoon niet zo. Daniël houd er wel van, hij kijkt er ook graag naar. Als hij een oorlogsfilm- of serie kijkt, dan kijk ik soms met een half oog mee, maar meestal ga ik dan iets anders doen.

The long road home.

Een paar weken geleden zaten wij op zondagavond languit op de bank een beetje te zappen. Op National Geograpic Channel zagen wij in de reclame een stukje van “The long road home”. Het zag er best interessant uit. De naam van de serie had ik op Instagram al voorbij zien komen bij actrice Sarah Wayne Callies (bekend van haar rol in Prison Break, waar zij dr. Sara Tancredi speelt. Yup, het liefje van mr. jummie Scofield. En van haar rol als Lori Grimes in The walking dead)

Aangezien er verder weinig boeiends op tv was, hebben we een aflevering gekeken. Totaal onverwacht zat ik er vrijwel direct helemaal in.

Waar gaat The long road home over?

The long road home verteld het waargebeurde verhaal van een nieuwe lichting Amerikaanse soldaten die op missie gaan naar Irak, maar wat een simpele missie zou moeten worden verloopt toch heel anders.  Op 4 april 2004 – een dag die later bekend komt te staan als ‘Zwarte Zondag’ – loopt de groep in een hinderlaag, waarbij er doden en gewonden vallen. Wanneer het nieuws het thuisfront bereikt staan ook hun levens op z’n kop. In de serie staat niet alleen de gebeurtenissen op het Iraakse front centraal, maar laat ook de zenuwslopende onzekerheid zien waar de echtgenoten en kinderen in leven.

De serie is gebasseerd op het boek van Martha Raddatz: The long road home: A story of war and family.

Wat vind ik er van?

Ik had eigenlijk verwacht dat ik het niks zou vinden, oorlogsfilms- en series doen nooit zoveel met mij. Maar deze serie.. Ik vind het zo ontzettend indrukwekkend. Op één of andere manier raakt het mij echt. Ik kan het niet zo goed uitleggen, maar bij elke aflevering zit ik wel een keer met kippenvel op mijn armen. En ik moet eerlijk zeggen dat het mij ook wel aan het denken zet.. Ik moet er niet aan denken dat iemand die dicht bij mij staat naar een oorlogsgebied moet gaan, ik zou dat denk ik niet aan kunnen. Door het volgen van deze serie (die overigens nog niet afgelopen is) heb ik zo ontzettend veel respect gekregen voor iedereen die een dierbare in oorlogsgebied heeft. Nu had ik daar al respect voor, maar het is alleen maar meer geworden. 

Om nog maar te zwijgen over hoe vreselijk het moet zijn om in een oorlogsgebied te moeten leven. Constant opgeschrikt worden door schoten en de angst.. Ik word er gewoon verdrietig van als ik er aan denk. Wat hebben wij het dan maar goed hier.. 

The long road home is op zondagavond te zien op National Geograpic Channel om 21.30 uur

Kenden jullie deze serie al? Zoja, wat vind je ervan?

Wil je op de hoogte blijven van Miss Dude Blogging? Volg mij dan op Facebook, Instagram en Twitter