Soms zie je een kind, of een volwassene, lopen waarbij het direct duidelijk is dat hij of zij iets mankeert. Denk bijvoorbeeld aan de uiterlijke kenmerken bij het syndroom van down. Wanneer die persoon zich anders gedraagt, dan kijken we daar vaak niet eens van op. Dat accepteren we, omdat de persoon daar zelf niets aan kan doen. Maar hoe zit dat dan met mensen, een volwassen persoon óf een kind, die zich niet gedraagt zoals er verwacht word? Dan is er vaak direct commentaar. Is dat wel terecht?  Onzichtbare beperkingen. Ik zou jullie verhalen kunnen vertellen over kritiek en opmerkingen die wij vaak hebben gekregen, als Miss Puber Dude…