Een tijdje geleden heb ik iets gedaan wat ik dus eigenlijk doodeng vond. Iets wat mr. Dude al heel lang wou. En nadat wij het er een paar weken geleden weer over hadden, besloot ik dat ik het gewoon ging doen. Klinkt best spannend hè? Geloof me, dat was het ook! En op het moment dat ik besloot om het toch te doen, had ik nog niet kunnen voorzien wat voor impact het op mij zou gaan hebben..
Sexy, maar toch classy.
Als je mij op Instagram volgt, heb je het misschien al voorbij zien komen (of niet, stom algoritme!). Maar mr. Dude, ook wel bekend als mijn lieve privéfotograaf, heeft een serie “sexy” foto’s van mij gemaakt. Hij wilde dat dus al langer en ik stiekem ook wel, maar ik vond mijn figuur niet mooi genoeg om te laten zien op een foto.. Hallo onzekerheid! Nu wil ik niet zeggen dat ik mijzelf lelijk vind of dat ik mijzelf “dik” vind, maar om nu te zeggen Dude you’re a beauty.. nee dat ook weer niet.
Waarom ik het dan toch gedaan heb? Dat is eigenlijk tweeledig. Mr. Dude wou heel graag dit soort foto’s én hij wilde ook heel graag mij laten zien dat de onzekerheid nergens voor nodig is. Hij vind mij mooi. En vooral dat laatste heeft mij de laatste tijd erg aan het denken gezet. Niet zo zeer alleen over mij zelf en mijn onzekerheid, maar meer in het algemeen.
Waarom toch die onzekerheid?
Ik denk dat we allemaal wel eens onzeker zijn, de één net wat meer dan de ander. Onzeker over ons uiterlijk, maar ook over de persoon die we zijn. En dat is zo ontzettend zonde, want iedereen en dan bedoel ik ook echt iedereen is mooi en de moeite waard. En dat zeg ik niet om te slijmen of zo, maar dat meen ik echt!
Zo ben ik zelf totaal niet blij met mijn gezicht en dan met name mijn voorhoofd. Klinkt best raar eigenlijk hè? Maar ik heb wat ze noemen een hoog voorhoofd en als ik in de spiegel kijk is dat een van de eerste dingen die mij aan mijzelf opvalt. Het gekke is, dat het anderen vaak niet eens opvat. Maar dat voorhoofd heeft mij echt mega issues bezorgd, jarenlang voelde ik mij er minderwaardig door. Ik vergeleek mijn voorhoofd constant met die van anderen. Als ik daar nu aan terugdenk, dan kan ik daar echt verdrietig van worden. Als die tijd heb ik mijzelf afgeremd door iets wat ik toch niet kan veranderen en wat helemaal niet zo erg is als het leek.
“Ik maakte mij heel erg druk om hoe mijn gezicht eruit zag, het merendeel van de mensen in mijn omgeving keken er niet eens van op”
Zoals ik net al zei is iedereen wel eens onzeker, maar wat als die onzekerheid je beperkt in je mogelijkheden? Als je door onzekerheid of een negatief zelfbeeld geen of weinig sociale contacten aangaat, omdat je bang bent dat anderen jou niet de moeite waard zullen vinden? Of dat je van de zomer niet in die leuke bikini durft te lopen omdat je geen maatje 36 hebt?
De keerzijde van (social) media.
De media, en dan vooral social media geeft vaak een heel vertekend beeld van de werkelijkheid. Als je eens rondkijkt op bijvoorbeeld Instagram word je overspoeld met picture perfect selfies, sportschool foto’s van fitgirls of de leukste nieuwe kledingstukken. In mijn ogen geeft dat nog steeds te veel de boodschap dat een maatje meer niet goed (genoeg) is. En nu wil ik absoluut niet zeggen dat die fitgirls niet keihard hebben gewerkt om te komen waar ze zijn (ik weet dat dat zo is, want 2 van mijn internet-vriendinnetjes hebben na veel sporten en goed voor zichzelf zorgen al heel wat bereikt van waar ze het voor doen) en dat ze niet heel trots hun foto’s mogen plaatsen, Maar als je onzekerheid zo hoog is zorgen dat soort foto’s er wel voor dat die ene leuke meid geen foto’s van zichzelf durft te plaatsen. En dat is zo verdrietig en zonde. Dat is dus weer de keerzijde van onze geliefde social media kanalen.
Steeds vaker zien we campagnes op de tv of in magazines waarin vrouwen met een maatje meer te zien zijn. Om ons meer bewust te maken dat een maatje meer ook gewoon beeldschoon is. Toch is dat helaas niet voldoende, want maatje 36 of nog minder lijkt toch een ideaal beeld te blijven. Hiermee wil ik overigens niet zeggen dat maatje 36 niet mooi is hoor, want zoals ik eerder al zei.. Iedereen is mooi en uniek. Of dat nou maat 36 of maat 44 of maat 48 is! Daarom heb ik besloten om één van de foto’s met jullie te delen. En nee, het is geen nasty foto of wat dan ook hoor 😉
Imperfectie is ook perfectie.
Ik wil hiermee laten zien dat ik, met mijn imperfecties ook de moeite waard ben. Net als jij (ja, jij die dit leest) ook al voel jij dat zelf misschien niet zo. Doe alsjeblieft wat jijzelf wilt. Zelfs als dat niet binnen het zogenaamde ideaal beeld valt.
In het begin van deze blogpost schreef ik al dat ik van te voren nooit gedacht had, dat het maken van die foto’s zo’n grote impact op mij zou gaan hebben. Ik had namelijk nooit verwacht dat ik trots op deze foto zou zijn. En niet alleen op de foto, maar ook op het feit dat ik deze heb gedeeld. De reacties logen er niet om, zo kreeg ik veel reacties dat mensen het goed en knap vonden dat ik de foto deelde én het verhaal erbij. Het verhaal wat ik in deze blogpost heb verteld, stond in een hele beknopte versie boven mijn Instagram- en Facebook-post.
Ik ben zo blij dat ik het aangedurfd heb om mr. Dude de foto’s van mij te laten maken. En ik hoop echt dat jullie ook een stap gaan zetten of al gezet hebben om het trotse gevoel, dat ik nu heb, te ervaren.
Dikke kus voor jullie! En onthoud dat jij er ook toe doet. ♥
Volg jij mij al op social media? Je kunt mij vinden op Facebook, Instagram en Twitter