Soms doe ik ook maar wat..

Het ouderschap is een prachtig iets en tegelijkertijd kan het je soms tot waanzin drijven. Begrijp me niet verkeerd ik vind het heerlijk om moeder te zijn, maar soms.. Wij hebben al voor veel uitdagingen gestaan met onze meiden en voor veel problemen of lastige situaties heb ik wel een oplossing, maar er zijn van die dingen die er voor zorgen dat ik het soms ook even niet meer weet.

Van overprikkeling tot passiviteit.

Neem nou Miss Mini Dude, onze ondernemende kleuter. Op momenten kan ze vanuit het niks ineens ontzettend last van overprikkeling hebben. Nu hebben wij genoeg handvatten om haar hier doorheen te helpen, maar dat lukt niet altijd. Er zijn momenten dat ze constant heen en weer rent en zich moeilijk laat afremmen. Dan kunnen wij al onze trucjes uit de kast trekken, maar als ze op zo’n moment lastig te bereiken is gaan die trucjes ook niet werken. Soms laat ik haar dan maar even uitrazen in de hoop dat ze vanzelf weer bijtrekt en soms krijg ik een geniale ingeving die dan even haar aandacht trekt. Als het dan werkt, kan ik je later al niet eens meer vertellen wat ik dan deed.. Soms doe ik ook maar wat en hoop er het beste van.

Op andere moment is ze ontzettend passief en dat vind ik dus echt niks. Dan zit ze maar stilletjes voor zich uit te kijken en reageert ze nergens op. Vaak helpt het om dan een liedje te gaan zingen, maar soms werkt er gewoon niks. En dat vind ik moeilijk, want Alyssa die ontzettend rustig is en voor zich uit zit te staren.. dat klopt gewoon niet. Gelukkig duren deze momenten niet zo lang, maar toch.. Soms weet ik gewoon even niet hoe ik haar “bij” moet krijgen.

Van verveling tot boze buien.

Allebei onze dames kunnen er wat van als het om zich vervelen gaat. En ondanks dat ik ervan overtuigd ben dat verveling best functioneel is, vind ik het soms toch lastig. Vooral Miss Puber verveeld zich ontzettend snel. En nu hoor ik je denken “gewoon even lekker zelf wat laten bedenken, dan komt ze vanzelf wel op een leuk idee”, dat is precies mijn gedachtegang. Maar 9 van de 10 keer pakt dat echt anders uit. De verveling kan dan ineens omslaan in een, tja, niet zo gezellige bui. En weet je, ik kan dan met ideeën komen wat ze kan doen maar op zo’n moment is er niks wat ze dan nog wil doen. En dat is niet alleen voor haarzelf vervelend, maar echt voor iedereen die dan in de buurt is.

Over boze buien gesproken.. oei oei, die komen hier ook best wel eens voor. Waarschijnlijk herkent elke ouder het wel als ik zeg dat de boze buien soms echt gewoon frustrerend zijn. Een boze bui op zich is niks mis mee, kinderen moeten hun emoties kunnen uitten zolang het op een gepaste manier gaat. En dat is hier niet altijd het geval en dan vind ik het soms gewoon lastig om daar op in te spelen zonder dat ik zelf erg boos word. Daarom probeer ik de echte boze buien te voorkomen, dat is voor sommigen van jullie misschien vreemd, maar geloof me.. Soms is dat de beste optie. Hoe ik dat dan doe? Je kan het zo gek niet bedenken of ik heb het al eens geprobeerd.

We hebben allemaal wel eens een moment dat we het even niet meer weten, dat we met ons handen in ons haar zitten. Mocht je dit nu lezen en denken “nou, dat heb ik nooit hoor” dan geloof ik daar niks van 😉

Op de momenten dat we het even niet meer weten komen we vaak tot de meest creatieve oplossingen. Niet direct, maar zodra het weer wat rustiger is. Zo heb ik al best wat buien op kunnen vangen door een gek dansje te doen, of heb ik Alyssa’s passiviteit kunnen doorbreken door in de woonkamer te gaan springen. Want ja, als je het even niet meer dan doe je soms de gekste dingen. En zolang je er niemand kwaad mee doet en het werkt.. waarom niet?