Rustig blijven tijdens een terror driftbui van je kind?

Ik heb er al eens eerder over geschreven.. driftbuien overleven. Vandaag pak ik ‘m even wat specifieker. Dit keer gaat het over de terror driftbui, die nogal eens voorkomt bij kinderen met bijvoorbeeld autisme. Een terror driftbui is net zoiets als een “gewone” driftbui, alleen blijft deze langer hangen en is heftiger. Waar zo’n bui vandaan komt en hoe ik er mee omga lees je in deze blog.

EEN DRIFTBUI HOORT ER NU EENMAAL BIJ.

Hoe ontzettend stom, rot, frustrerend en slopend een driftbui ook is, je ontkomt er niet aan. Ze horen er nu eenmaal bij. En, durf ik het echt te zeggen? Ja ik doe het gewoon.., driftbuien hebben eigenlijk ook gewoon nut. Zo is een driftbui het perfecte middel om jouw geduld uit te testen 😉

Een driftbui ontstaat doordat je kindje geen controle meer heeft over zijn emoties. Alles word op zo’n moment helemaal te veel en er ontstaat een soort van kortsluiting in het hoofd. Oké misschien geen kortsluiting, maar zo noem ik het dan maar.

HET NUT VAN EEN DRIFTBUI.

Zoals ik hier boven al aangaf, een driftbui heeft ook gewoon nut. Het is namelijk voor je kindje ook een mogelijkheid om iets nieuws te leren. Al vinden ze dat zelf natuurlijk helemaal niet leuk op dat moment. Want een driftbui ontstaat doordat ze “nee” te horen krijgen. Door het ervaren van de (heftige) emoties gaan ze leren om het gevoel te herkennen en er mee om te gaan (wel met hulp van de ouders natuurlijk).

Na de driftbui is het brein van je kindje weer leeg. Dan kan je kindje weer rustig verder gaan met wat hij bezig was. Ook is hij weer in staat om goed te reageren op jou en anderen die in de buurt zijn.

EN DAN IS ER NOG DE TERROR DRIFTBUI.

Of de term echt een ding is weet ik niet, maar ouders van pittige peuters/kleuters herkennen deze variant vast wel.. de terror driftbui. Deze variant komt vaak voor bij kindjes met autisme en ADHD. Nu hoor ik je denken, zo jong kan een kindje toch nog geen diagnose hebben? Dat dacht ik inderdaad ook, maar soms is het zo duidelijk dat het wel kan. Wel moet een diagnose natuurlijk gesteld worden door een professional (een kinderpsychiater bijvoorbeeld).

Kindjes met een verstandelijke beperking kunnen al een stuk ouder zijn, maar qua ontwikkeling nog in de peuter/kleuter fase zitten, waardoor ze vaak ook deze terrorbuien laten zien. Bij kinderen met bijvoorbeeld autisme komen emoties harder binnen en ze hebben dan vaak totaal geen idee meer wat ze moeten.

HOE IK ZO’N TERROR DRIFTBUI OVERLEEF?

Ehm, tja.. soms gewoon niet. Soms is een bui zo pittig dat ik het ook even niet meer weet. Alyssa heeft een paar keer per jaar een heftige periode. In die periode is zo snel driftig. En dan bedoel ik ook echt heel erg driftig én langdurig driftig. Tijdens zo’n bui is er soms gewoon niks wat helpt. Begripvol reageren? Duidelijke grenzen? Uit laten razen? Nabijheid bieden en haar begeleiden? Vergeet het maar. Soms accepteert ze gewoon echt niks. En dan, ja dan ben ik zo’n moeder die boos word en die haar stem flink verheft. Gelukkig gebeurd dat echt niet vaak, want dat voelt gewoon niet fijn. Maar hey, ik ben ook maar een mens!

Op de momenten dat het mij wel lukt om Alyssa er doorheen te loodsen, dan zijn dit de dingen die ik doe:

• Haar uit de situatie halen. Even naar een andere (rustige) ruimte om de ergste triggers te vermijden. Ik laat haar overigens niet alleen, maar dat heeft vooral met haar ontwikkelingsleeftijd te maken.
• Haar even uit laten razen. Ik hou dan zelf afstand en kijk of haar emotie afneemt of juist erger word.
• Mocht de emotie erger worden, dan hou ik haar stevig vast. Ik neem haar op schoot en sla mijn armen stevig om haar heen. Niet zo stevig dat het haar pijn doet, maar stevig genoeg om haar een diepe druk te geven. Die diepe druk zorgt ervoor dat de heftigste emotie en gevoelens wat afzwakken waardoor ze wat kan kalmeren.
• Samen springen. Klinkt gek, maar vaak helpt het om haar even niet aan haar boosheid te denken. Zodra ze het 1x even heeft losgelaten, dan weet ik dat haar bui aan het afnemen is.
• Op het moment dat haar bui aanzienlijk minder is neem ik haar mee naar boven om samen even in “het grote bed” te gaan liggen. Ze is dan zo uitgeput dat ze het echt even bij moet komen. En op dat moment is ze heel duidelijk; mama moet erbij komen liggen. Dus dan doen we dat 🙂

SOMS WORD JE ZELF OOK GEWOON BOOS.

Tegenwoordig lijkt er een enorme taboe te liggen op zelf boos worden. En dat is stom. Wij ouders worden ook gewoon wel eens boos. Soms hebben wij ook even geen controle over ons gevoel. Maakt dat dan dat wij geen goede ouders zijn? Nee, natuurlijk niet. Maar blijkbaar is het not done om boos te worden op je kind ofzo. Alles moet tegenwoordig op een lieve en zoetsappige manier gebeuren. Nou, dat werkt dus niet. Het is enorm logisch dat jij soms boos word als je kindje in een terror driftbui zit. Want laten we eerlijk zijn, ze zijn er dan een ster in om het bloed onder je nagels vandaan te halen.  Dus voor je het geval je eraan twijfelde; Je bent niet alleen, we weten het allemaal weleens even niet en ook worden we allemaal wel eens boos.

DEEL JE IN DE REACTIES JOUW BESTE TIP VOOR HET OMGAAN MET EEN HEFTIGE EN/OF LANGDURIGE DRIFTBUI? #SHARINGISCARING

Volg je mij al op social media? Je kunt mij vinden op Facebook, Instagram en Twitter