Onzichtbare beperkingen | Niet alles is wat het lijkt

Soms zie je een kind, of een volwassene, lopen waarbij het direct duidelijk is dat hij of zij iets mankeert. Denk bijvoorbeeld aan de uiterlijke kenmerken bij het syndroom van down. Wanneer die persoon zich anders gedraagt, dan kijken we daar vaak niet eens van op. Dat accepteren we, omdat de persoon daar zelf niets aan kan doen. Maar hoe zit dat dan met mensen, een volwassen persoon óf een kind, die zich niet gedraagt zoals er verwacht word? Dan is er vaak direct commentaar. Is dat wel terecht? 

ONZICHTBARE BEPERKINGEN.

Ik zou jullie verhalen kunnen vertellen over kritiek en opmerkingen die wij vaak hebben gekregen, als Miss Puber Dude in een mindere periode zat. Of over het feit dat Miss Mini Dude geen antwoord geeft als haar iets gevraagd word. Er word al snel gedacht, en gezegd, dat ze onbeschoft zijn of dat wij als ouders ze eens manieren moeten leren. Ik heb al eens gezegd dat ze dan eens een dagje moeten doorbrengen in ons gezin, dan mogen ze mij vertellen wat wij “verkeerd” doen. En als ze dan gelijk even met oplossingen komen.. Maar nee, dat willen ze dan weer niet. Dat is maar goed ook, want bij ons gaat alles anders.

ONBESCHOFT?

En gelijk maar even voor de duidelijkheid. Nee, onze meiden zijn niet onbeschoft! Ze doen wat ze kunnen met de mogelijkheden die ze hebben. Ze hebben namelijk allebei onzichtbare beperkingen. Zo is Miss Mini Dude een druk, actief meisje die vooral veel met zichzelf bezig is. Ze zingt hele dagen en kan niet zomaar stoppen als daar om gevraagd word. En praten? Ja, dat gaat steeds beter, maar mensen die niet dicht bij ons staan vinden het maar vreemd. Want ze ziet er uit als een gezellige kleuter, maar gedraagt zich niet zo. tja, dan komen de oordelen..

En Miss Puber Dude, een mooie leuke meid van 14. Mensen verwachten dat zij semi beleefd (want ja, het is natuurlijk een puber) en zelfstandig is. Wanner mensen haar zien lopen en horen praten is daar weer dat oordeel. En als ze in een mindere periode zit, dan zijn de blikken en opmerkingen niet mild.

ZE ZIEN ER TOCH NORMAAL UIT?

Tja, dat klopt! Alhoewel ik me sterk afvraag wat normaal is. maar goed, dat terzijde. Onze meiden, en alle anderen die een onzichtbare beperking hebben, hebben geen symbooltje waardoor je direct weet dat ze net even anders functioneren dan de algemene standaard. Dat merk je, soms direct en soms weten ze het te verbloemen, waardoor je niet gelijk weet dat er iets is wat net even anders werkt. Helaas komt het maar wat vaak voor, dat zodra het op valt dat er inderdaad sprake is van een beperking, dat de persoon met de beperking er ineens niet meer toe doet. Hij of zij word buitengesloten omdat we niet goed weten wat we er mee aan moeten. Of er word een labeltje geplakt, waardoor hij of zij ineens behandeld word alsof hij of zij raar, vreemd, onbeschoft of wat dan ook is.

Soms kun je daarom maar beter een zichtbare beperking hebben, dan word er (over het algemeen) rekening met je gehouden. Bij een onzichtbare beperking moet er keihard geknokt worden om gezien en serieus genomen te worden. En in veel gevallen is die persoon zelf niet in staat om om het gevecht aan te gaan, omdat ze simpelweg te jong zijn om überhaupt te beseffen dat ze “anders” zijn of omdat ze geen idee hebben hoe.

Gelukkig is er in veel gevallen een heel fijn netwerk dat hen ondersteund, begeleid en hulp biedt. En ze soms maar gewoon afschermt van de gemene buitenwereld. Die gemene buitenwereld die een mening of oordeel over ze heeft, zonder te weten wat er aan de hand is. En dat is zo zonde, niet alleen voor degene met de beperking maar ook voor de mensen die er wat van vinden. Ik denk, nee ik weet het eigenlijk wel zeker, dat we juist veel kunnen leren van de persoon met de beperking.

NET ALS JIJ EN IK.

Dat iemand een beperking heeft, zichtbaar óf onzichtbaar, zegt helemaal niks over de persoon. De persoon is er namelijk helemaal niet minder om. Ze zijn net als jij en ik, hebben ook dromen en doelen. Het enige verschil is dat het allemaal net wat meer een uitdaging is. De weg die ze bewandelen heeft veel hobbels, net als dat bij ons het geval is.  Ze willen begrepen worden, gezien worden en vooral geaccepteerd worden net als jij en ik!

Dus lieve mensen, oordeel niet te snel als het klasgenootje van je kindje anders is. Of als je iemand tegenkomt die zich niet gedraagt als het zou “moeten”. Ga niet staren, maar geef een vriendelijke glimlach of maak een praatje. Je zal merken dat niet alles is als het lijkt en dat het opvallende gedrag ergens vandaan komt. Het is natuurlijk aan jouzelf hoe en of je er mee omgaat, maar het zou voor de persoon in kwestie zoveel verschil kunnen maken.

Never look down on someone, unless you’re helping them up

Volg je mij al op social media? Je kunt mij vinden op Facebook, Instagram en Twitter