Mama, waarom ben ik anders?

Bijna elke ouder van een extra speciaal kindje weet dat die ene dag gaat komen. Die dag dat je kindje zich bewust word van het feit dat hij of zij “anders” is. De dag dat hij of zij hier vragen over gaat stellen. De dag dat jij een antwoord moet geven op de vraag: “Waarom ben ik anders, mama?”

NIET ALLE EXTRA SPECIALE KINDJES ZULLEN DEZE VRAAG KUNNEN STELLEN.

Het ligt voor de hand, maar ik wil het toch even benoemd hebben. Ik wil namelijk niemand voor het hoofd stoten. Er zullen ouders zijn die deze vraag nooit gaan krijgen, omdat hun kindje gewoonweg het besef niet heeft. Of omdat ze het niet kunnen vragen..

HOE PAK JE ZOIETS AAN?

Ik weet niet meer precies hoe oud de puber was toen zij echt doorkreeg dat zij de dingen anders doet, ervaart en ziet als andere kinderen van haar leeftijd. Maar ik weet wel dat ik het erg lastig vond om het gesprek hierover aan te gaan. Onze puber kan namelijk best snel boos worden als ze iets niet begrijpt. En ja, ik wilde natuurlijk niet dat dat zou gebeuren. Ik wilde haar de mogelijkheid en de ruimte geven om haar vragen te stellen. Daarom besloot ik gewoon 100% eerlijk te zijn. Ik vertelde haar dat ik haar vragen niet zo 1,2,3 kon beantwoorden en dat ik daar even over na wilde denken. Gelukkig vond ze dat geen probleem.

WAAROM BEN IK ANDERS, EVA?

Nadia wilde eigenlijk maar 1 ding weten.. “ben ik gek ofzo?”. Of ze het zelf bedacht had, of dat ze het iemand hoorde zeggen dat weet ik niet, maar ze dacht dat ze gek was. Toen ik haar vroeg wat gek zijn dan eigenlijk is wist ze daar geen antwoord op te geven. Ik heb haar direct verteld dat ze niet gek is, want wat is gek nou eigenlijk? Wat ik gek vind, kan jij weer onwijs normaal vinden (om nog maar te zwijgen over wat normaal dan eigenlijk is 😉 )

Ik heb haar uitgelegd dat zij een beetje anders is als haar leeftijdsgenoten. Dat het in haar hoofd allemaal net een beetje anders werkt én dat dat absoluut niet raar is. Dat het niet betekent dat zij minder goed, lief, grappig, leuk of bijzonder is.

Stiekem hoopte ik dat dat voor dat moment voldoende was. Dat ze genoegen nam met dat een beetje anders zijn helemaal niet erg is. Ik hoopte dat de vraag waar ik haar geen antwoord op kon geven niet zou komen, maar helaas.. ook die vraag stelde ze. “Hoe komt het dan dat mijn hoofd anders werkt?” Daar heb ik dus geen antwoord op en dat heb ik haar ook zo goed mogelijk uitgelegd. Soms werkt er iets gewoon anders zonder dat daar een duidelijke aanleiding voor is.

HET BLIJFT EEN REGELMATIG TERUGKERENDE VRAAG.

Zo 1x in de zoveel tijd vraagt ze er weer naar, in de hoop dat ik andere antwoorden voor haar heb. Dat ik haar kan vertellen dat het tijdelijk is en dat ze er overheen zal groeien. Maar helaas is dat niet zo. En dat weet ze nu zelf ook wel, maar het blijft moeilijk. Andere kinderen van haar leeftijd zijn heel erg zelfstandig, dat hoort en ziet zij om zich heen. En dat maakt haar soms boos en verdrietig. “Waarom kan ik dat allemaal niet, Eva?”

Elke keer als ze dit onderwerp aansnijd geef ik haar dezelfde informatie, kort en duidelijk. Er een heel verhaal van maken heeft totaal geen zin en daar heeft ze niks aan. Ze zal daar dan alleen maar haar eigen verhaal van maken en dat zal haar valse hoop geven. Wel benoem ik de dingen die ze in de tussentijd allemaal geleerd heeft. Dan krijgt ze een glimlach op haar gezicht en dan beseft zij zich dat ze heus niet dom is en dat ze voldoende nieuwe dingen kan leren.

“HOE ZOU JIJ DIT AANPAKKEN?”

Volg je mij al op social media? Je kunt mij vinden op Facebook, Instagram en Twitter