Leven met pijn.. Acceptatie geeft rust

Afgelopen week was ik via Instagram in gesprek met een gezellige volger. Hoe we op het onderwerp kwamen weet ik niet meer, maar ik vertelde haar over mijn rugproblemen. Ik vertelde wat het probleem met mijn rug is, hoe ik daar mee omga én hoe het mij gelukt is om niet in het negatieve te blijven hangen. Ben je benieuwd hoe ik dat gedaan heb? Ik vertel je er alles over.

Van een vervelend gevoel in mijn rug naar arbeidsongeschikt

Ik heb er al eens eerder over geschreven, maar om dit artikel een beetje logisch te houden geef ik even een terugblik naar hoe het begon.
Eind 2014 kreeg ik vanuit het niets last van mijn rug, je kent wel zo’n stekend en zeurend gevoel. Ik besteede er in eerste instantie niet zoveel aandacht aan, want iedereen heeft wel eens last van zijn rug. Na een aantal weken trok dat vervelende gevoel door naar mijn been en omdat ik dat wel vreemd vond besloot ik toch maar even naar de huisarts te gaan. 

De eerste keer dat ik bij de huisarts kwam kreeg ik pijnstillers mee, dat zou ervoor zorgen dat het snel weer over zou zijn. Helaas hielpen de pijnstillers niet en moest ik naar fysiotherapie.  Daar ging ik trouw elke week heen, maar helpen deed het niet. De pijn in mijn rug werd erger en trok steeds dieper mijn been in. De fysiotherapeut snapte er niet veel van, het zou juist beter moeten gaan. Zo heb ik aangeklooid tot oktober 2015. Toen kreeg ik uitvalverschijnselen en zat ik dus weer bij de huisarts. Vanaf dat moment is het zo genoemde balletje gaan rollen. Ik moest naar de neuroloog voor onderzoeken en al snel kwam de diagnose: een hernia, die echt geopereerd moest worden en een gevoelsstoornis. 

Na de eerste operatie zat er vrij snel weer een hernia en hup daar kwam operatie 2, die helaas ook niet veel hielp. En door de operaties heeft het littekenweefsel er voor gezorgd dat mijn zenuw beschadigd is en helaas zal blijven. Daar sta je dan, allerlei dingen spookten door mijn hoofd. Kan ik nog wel werken? Zal de pijn wel minder worden? Gaan de pijn en beperkingen nog erger worden?

Zoveel vragen, zo weinig antwoorden.

De enige vraag waar ik een duidelijk antwoord op heb gekregen is de vraag “kan ik nog wel werken?” Na twee jaar ziektewet ben ik afgekeurd voor werk. In ieder geval werk waarbij ik makkelijk dagelijkse handelingen kan verrichten, zoals bukken, langer dan een half uur in 1 houding zitten of juist langer dan een uur staan en ga zo maar door. Gaat mijn pijn ooit nog weg? Daar is geen antwoord op. En of het erger gaat worden? Die kans is aanwezig, maar zolang ik in beweging blijf kan ik dat zelf opvangen. Maar dan.. hoe nu verder? Die vraag heb ik mijzelf wel honderden keren gesteld.

Acceptatie geeft rust..

Het klinkt als een mega cliché, maar op het moment dat je accepteert dat je leven ineens een hele andere wending krijgt dan geeft dat echt rust. Maar, ja een hele dikke maar, het accepteren gaat echt niet zomaar en vanzelf en is absoluut niet makkelijk. Ik kan nu eindelijk zeggen dat ik het geaccepteerd heb dat de pijn en de beperkingen nu bij mijn leven horen. Ze zorgen ervoor dat ik niet meer alles kan wat ik wil, maar ze hebben er ook voor gezorgd dat ik mijn grenzen ken. En dat ik van te voren weet waar ik ja tegen zeggen en wat me gewoon niet lukt.

Acceptatie kwam met ups en downs.

Het heeft echt lang geduurd voordat ik het geaccepteerd heb, het een plekje heb kunnen geven. Hoe ik dat gedaan heb? Pff, heb je even? 😉 Ik heb het geluk dat ik een hele lieve man heb en lieve ouders, die mij vanaf het begin af aan zoveel mogelijk geholpen hebben en mij hebben gesteund. Dat heeft echt enorm geholpen. 

Ik heb mijzelf verwijten gemaakt, “was ik maar eerder terug naar de huisarts gegaan”, maar daar werd ik alleen maar verdrietiger van. Op een gegeven moment heb ik tegen mijzelf gezegd dat het maar eens over moest zijn met het “zielige” gedoe. Ik heb namelijk nog 2 meiden rondlopen die mij ook nodig hadden. Vooral Nadia merkte natuurlijk heel erg goed dat ik verdrietig en down was. En ik wilde helemaal niet dat zij er last van zou krijgen.

Na het verdriet en de verwijten kwam de boosheid. Waarom ik? Waarom nu? Waarom kan ik niet eens lekker rondrennen met Alyssa? Ook dat hielp natuurlijk niet en daar werd ik ook weer boos van. Achteraf denk ik dat die boosheid juist wel goed was. Het is namelijk een soort rouwproces wat ik doormaakte. Allerlei emoties kwamen aan de beurt en dat was ook nodig om op het punt te komen dat ik het kon accepteren.

Weg met het negatieve.

Nu ik het geaccepteerd heb, zijn de negatieve gevoelens over mijn eigen lichaam ook weg. Waar ik eerst een hekel had aan mijn rug, zie en weet ik nu dat die rug mij als persoon sterker heeft gemaakt. Ik heb ook geleerd dat mijn rug niet stom is. Mijn rug is nog sterk genoeg om allerlei leuke en fijne dingen met de kids te doen. Alhoewel mijn been veel minder aankan, kan ik wel wandelen en fietsen en af en toe even wild spelen met Alyssa lukt ook weer, mits ik ervoor zorg dat ik daarna mijn rust kan pakken. En heb ik een mindere dag? Dan vind ik dat natuurlijk niet leuk, maar ik blijf er niet in hangen. Dan richt ik mij op de dingen die ik die dag wel kan doen. En dat zijn best nog veel dingen.

Het moraal van mijn verhaal.

Als het allemaal niet loopt zoals je het zou willen, zoals je gepland had. Dan is dat op zijn zachts gezegd niet leuk. En daar kan je best last van hebben. Dat is niet erg, laat dat gevoel maar even komen. Het helpt je met relativeren. Huil, schreeuw, vloek of wat dan ook. Zodra je dat gehad hebt kun je verder. Praat erover met je partner of een vriendin of als je het echt even niet weet praat dan eens met iemand die jou kan helpen om hier doorheen te komen. Het is een proces van vallen en opstaan en het maakt je sterker, echt waar. Je leert er jezelf door kennen en dat is een mooi cadeau in een rot situatie.

Wat doe jij als het allemaal anders loopt dan je zou willen?

Volg je mij al op social media? Je kunt mij vinden op Facebook, Instagram en Twitter