Feelgood Challenge 2018: #1 Waar ben ik eigenlijk trots op?

Onlangs was ik op Instagram aan het kletsen met Merel over dat het eigenlijk heel zonde is dat we toch altijd maar zo kritisch over onszelf zijn. Ze vertelde mij dat zij samen met Kimberly bezig was met een challenge die daar perfect bij aansluit: de Feelgood Challenge!

Wat houd de Feelgood Challenge in?

Even kort en in Miss Dude taal uitgelegd 😉 In de Feelgood Challenge draait het allemaal om jezelf beter te voelen over jezelf. Geen zelfkritiek, maar liefde voor jezelf. Ongeacht hoe je er uitziet, wat je doet en wat je struggles zijn. En het mooie is, je hoeft het niet alleen te doen. Er doen heel veel mooie, lieve en inspirerende vrouwen mee. Op de Facebookpagina van de challenge kun je je verhaal kwijt aan de hand van de opdrachten. Deze week was de eerste opdracht. En ik vind het zo mooi om te zien hoe iedereen zo mooi op elkaars verhaal reageert, zonder kritiek maar vol met liefde en respect ♥

#1 Waar ben ik trots op? 

De eerste opdracht is gelijk een diepgaande vraag, namelijk “Waar ben jij trots op?”.  Ik heb best even na moeten denken over deze vraag, niet omdat ik er geen antwoord op kon bedenken. Maar zou mijn antwoord niet raar zijn? Er zijn zoveel mensen die hele grote, zware dingen hebben meegemaakt waar ze sterk uit zijn gekomen. Dan is mijn antwoord misschien wel zwakjes en vinden anderen het niks. En toen bedacht ik mij ineens, wacht even.. Dit is precies waar de challenge voor bedoeld is. Niet kritisch doen of mijn ervaringen en gevoelens weg stoppen omdat een ander daar misschien wel iets van zou kunnen vinden.

Beperkingen accepteren.

Sinds een aantal jaar ben ik de niet zo trotse eigenaar van een lichamelijke beperking. Ik heb er al eerder over geschreven, ik heb een beschadigde zenuw in mijn rug als gevolg van een terugkerende rughernia. En dat is op zijn zachts gezegd gewoon niet leuk! Voordat de eerste hernia er zat werkte ik, ging ik naar de sportschool en was ik zo’n mama die lekker actief en gek met de kinderen speelde.

En toen ineens kon ik dat eigenlijk niet meer. Na mijn eerste rugoperatie was ik er van overtuigd dat ik na de herstelperiode alles weer kon gaan oppakken. Maar helaas liep dat toch anders, er volgde na een aantal maanden nog een operatie en na die operatie bleek dat het een blijvend probleem zou zijn. Er zijn toen nog een aantal pijnbehandelingen geprobeerd, maar helaas hebben die niet gewerkt. Er zat niks anders op dan leren leven met de pijn en de beperkingen die dat met zich meebracht.

Het acceptatieproces.

Daar zat ik dan.. boos, verdrietig en mega onzeker. Ik zat vol met vragen waar mijn artsen geen antwoord op konden geven. Kan ik nog werken? Word de pijn ooit nog minder? Of word het juist erger? Ik kan je vertellen dat het echt killing is om dag in dag uit bezig te zijn met die vragen. Ik werd er echt niet vrolijker van. Toen Nadia dat wel heel erg ging merken wist ik dat het klaar moest zijn.

Ik gunde mijzelf even de tijd om boos te zijn, om verdriet te hebben en om te chagrijnen. Al die gevoelens moesten uit mijn systeem! Nu heb ik het geluk dat mijn ouders en mijn man mij altijd heel erg hebben gesteund en dat ze mijn frustratie heel goed begrepen. Dus als ik een mindere dag snapte ze dat maar al te goed. Ik heb in die tijd veel hulp gehad van mijn ouders. Of het nu ging om wat huishoudelijke taken die ik gewoon niet kon doen, of als ik even weg wilde zonder Alyssa om alles voor mijzelf op een rijtje te krijgen. Mijn ouders hielpen echt overal bij. Mijn man werkte in die tijd als vrachtwagenchauffeur en was vaak hele dagen weg voor zijn werk. Als hij thuis was deed hij alles wat ik zelf niet kon.

3 stapjes vooruit, 2 stapjes achteruit.

Het hele acceptatie proces was er een vol vallen en opstaan. Elke overwinning die ik behaalde werd na een tijdje weer afgestraft, omdat ik toch te veel van mijn lichaam vroeg. Maar ik heb het volgehouden. De teleurstelling die ik voelde als ik een stapje terug moest doen was ook een soort van motivatie. Ik moest en zou weer een beetje als de oude Eva worden. En ik  moest gaan accepteren dat er dingen zijn die ik niet meer kon doen zoals ik dat gewend was. Ik liet het idee los dat ik bepaalde dingen niet meer kon doen en zei constant tegen mijzelf dat ik die die gewoon anders moest gaan doen. En dat hielp! Langzaam aan merkte ik dat ik niet meer boos en gefrustreerd was, maar dat ik me rustiger voelde. Ik begon ook weer wat meer activiteiten te ondernemen met de meiden. Nu weet ik gewoon dat als ik even iets teveel doe, ik het de volgende dag rustiger aan moet doen. En dat is prima zo.

Ik ben trots op mijn doorzettingsvermogen!

Nu ik terugkijk op die periode ben ik ontzettend trots op mijn doorzettingsvermogen. Ik heb het toch maar gedaan! En ik ben er ook veel sterker uitgekomen en heb ontzettend veel over mijzelf geleerd. Ik ken nu mijn lichamelijke grenzen en dat is mij heel veel waard!

Waar ben jij trots op?

Volg je mij al op social media? Je kunt mij vinden op Facebook, Instagram en Twitter