Accepteren dat je kind anders is, hoe doe je dat?
Het was echt wel even slikken toen het echt duidelijk werd dat Alyssa, net als haar zus, beperkingen heeft. We waren met Nadia natuurlijk al best wat gewend, maar als dan blijkt dat een tweede kindje ook “anders” is.. dan is dat ronduit K*T! Toch komt er dan een moment dat je moet accepteren dat je kind anders is. Maar ja, hoe doe je dat? Ik weet dat veel ouders hier mee worstelen en daarom deel ik vandaag hoe wij, of in ieder geval ik, dat gedaan hebben,
MISSCHIEN VALT HET ALLEMAAL WEL MEE..
Ik denk dat iedereen die in deze situatie zit zit wel heeft gedacht “ach, misschien valt het allemaal wel mee.. “. En dat is een hele logische gedachte, je hebt de hoop dat je het verkeerd hebt, dat artsen of hulpverleners het mis hebben. Dat het allemaal wel goed komt met jouw prinsje of prinsesje. En weet je, dat is ook zo.. het komt absoluut goed. Alleen zal het wat anders zijn dan hoe je het in eerste instantie voor ogen had.
VERWIJTEN EN MACHTELOOSHEID.
Wanneer het dan echt duidelijk is dat het geen vergissing is, dat jouw kindje echt een beperking heeft, dan is de kans heel groot dat je in een rollercoaster van emoties terecht komt.
Bij mijzelf begon het met het maken van verwijten, naar mijzelf. Had ik tijdens mijn zwangerschap iets gedaan wat haar beperkingen heeft veroorzaakt? Urenlang heb ik daar over nagedacht en de conclusie was (uiteindelijk) dat ik geen dingen heb gedaan die ik niet had moeten doen. Iets wat mij ook lang bezig heeft gehouden (en wat zo nu en dan nog steeds in mijn hoofd zit) is de bevalling. Had de gynaecoloog niet eerder in moeten grijpen?
Al die gedachten en verwijten, hoe logisch het ook is, gaan je echt niet verder helpen. Hoe eerder je dat doorhebt, hoe eerder je verder kunt. Nu wil ik absoluut niet zeggen dat het makkelijk is om die emoties en gedachten naast je neer te leggen, want dat is het niet. Daar gaat veel tijd in zitten en het vreet energie.
EEN PIJNLIJK PROCES.
Het hele proces waar je doorheen gaat om te kunnen accepteren dat je kind anders is, is vaak enorm pijnlijk. Het is een proces dat gepaard gaat met frustratie en verdriet, machteloosheid en zorgen. Het ergste verdriet en de frustraties zullen gaandeweg minder worden.
Mijn advies om deze periode door te komen is; laat het er zijn. Huil, roep, schreeuw en praat. Krop je gevoelens en gedachten niet op, want dat gaat je alleen maar tegenwerken.
Voor mij was dit een “vallen en mijzelf weer oppakken” periode. Het klinkt misschien heel vreemd, zeker als je hier zelf geen ervaring mee hebt, maar het was eigenlijk een soort van rouwproces. Ik had ooit zoveel plannen en verwachtingen voor en met Alyssa. Die plannen en dromen gaan niet uitkomen voor haar en dat doet pijn. En het roept constant vragen op. Ik heb haar in die periode zien worstelen met zichzelf te kunnen uiten. Dat maakte mij zo verdrietig.. ik begreep haar, ik wist wat ze duidelijk probeerde te maken. Maar de wereld om haar heen snapte er niks van en lieten haar daarom soms maar doen.
Ik heb moeten toekijken hoe ze weggestuurd werd van de peuterspeelzaal omdat sommigen haar te lastig vonden. En daardoor “niks” met haar konden. Iets waar wij het totaal niet mee eens waren, maar dan kun je als ouder alles uit de kast halen, maar je schiet er niks mee op.
Gelukkig is ze uiteindelijk op een goede plek terecht gekomen. En is ze daar echt opgebloeid tot het meisje wat ze nu is. Juist dat ze in een warm bad terecht kwam heeft voor mij heel erg bijgedragen aan het acceptatie proces. Ik kon daar mijn verhaal en vooral mijn zorgen kwijt. Niet dat de zorgen toen ineens weg waren, maar het helpt enorm als je gehoord en geholpen word.
ACCEPTEREN DAT JE KIND ANDERS IS..
Er komt een moment dat je het een plekje kunt geven, dat je kunt accepteren dat je kind anders is. Dat je je erbij neer kunt leggen dat niet alle dromen die je had werkelijkheid zullen worden. Of, in ieder geval niet zo op de manier die je graag had gewild. Dat je kindje een of meerdere beperkingen heeft betekend namelijk niet dat hij of zij geen grote en mooie dingen zal kunnen bereiken. Zo hadden wij nooit verwacht dat Alyssa in aanmerking zou komen voor speciaal onderwijs. En nu zitten we in een traject om haar daar te krijgen.
Ook hebben wij ons altijd afgevraagd of ze ooit zou kunnen praten.. en nu, nu liggen wij regelmatig dubbel vanwege haar uitspraken. Het zijn nog geen verhalen die ze verteld, maar ze kan nu wel simpele vragen stellen en ons vertellen wat ze wil.
DROMEN AANPASSEN, NIET OPGEVEN!
Als je nu midden in het acceptatieproces zit is het misschien om je voor te stellen dat jouw kindje die dingen kan bereiken waar jij op gehoopt had. Misschien niet in alle gevallen, maar grotendeels kunnen de dromen echt wel waargemaakt worden. Geef de dromen niet op, maar pas ze aan. Zoek een weg om daar te komen waar jullie willen zijn. Of dat nu iets groots is of iets heel kleins, dat maakt niet uit.
Ik heb altijd gewild dat Alyssa zich op haar manier kan en mag ontwikkelen en dat zij zichzelf mag zijn. En daar gaan we voor. Ik heb geen invloed op wat anderen van haar doen en laten vinden, maar ik kan haar wel leren dat zij zich daar niet moet laten weer houden. Hoe ik dat ga doen weet ik nog niet, dat ligt aan hoever zij zich zal kunnen ontwikkelen. Maar ik weet dat wij daar een weg in gaan vinden, dat wij het haar kunnen leren.. hoe dan ook! Ook dat zal weer een proces van vallen en opstaan zijn, een proces waarin acceptatie om de hoek komt kijken met de bijbehorende emoties. Maar ik weet dat wij dat kunnen, samen met Alyssa.
“IK HOOP DAT AL JULLIE DROMEN VOOR JULLIE KINDJES, OP WAT VOOR MANIER EN VIA WELKE WEG DAN OOK, WAARGEMAAKT GAAN WORDEN”
Volg je mij al op social media? Je kunt mij vinden op Facebook, Instagram en Twitter